«Φανταστείτε μία καθημερινότητα που σας έχουν στερήσει την ικανότητα για ομιλία. Δεν μπορείτε ούτε να εξηγήσετε τι θέλετε ούτε να συζητήσετε. Φανταστείτε τώρα ότι αφού χάσετε την ικανότητα να επικοινωνείτε, ο διαχειριστής που κατευθύνει τις σκέψεις σας εγκαταλείπει τη θέση του απροειδοποίητα. Το πιθανότερο είναι πως δεν ξέρατε καν ότι υπήρχε ένα τέτοιος διαχειριστής σκέψεων, αλλά τώρα που έχει φύγει συνειδητοποιείτε τελικά πως αυτός επέτρεπε στο μυαλό σας να λειτουργεί όλα αυτά τα χρόνια. Ένα φράγμα σπάει και οι ιδέες, οι αναμνήσεις, οι παρορμήσεις και οι σκέψεις σας κατακλύζουν ασταμάτητα. Ο διαχειριστής σας ήταν αυτός που έλεγχε αυτή τη ροή εκτρέποντας το μεγαλύτερο όγκο της και προτείνοντας στη συνείδηση σας μόνο ένα ελάχιστο μέρος της. Αλλά τώρα είστε ολομόναχοι.
Τώρα το μυαλό σας είναι ένα δωμάτιο που είκοσι ραδιόφωνα, όλα συντονισμένα σε διαφορετικούς σταθμούς ξεχύνουν φωνές και μουσική. Τα ραδιόφωνα δεν έχουν διακόπτες για να κλείνουν ούτε για να ρυθμίζει κανείς τον ήχο, το δωμάτιο στο οποίο βρίσκεστε δεν έχει πόρτα ή παράθυρα και θα βρείτε ανακούφιση μόνο όταν εξαντληθείτε τόσο που δεν θα μπορείτε πια να μείνετε ξύπνιοι. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, άλλος ένας αθέατος ως τώρα διαχειριστής εγκαταλείπει άξαφνα τη θέση του, ο διαχειριστής των αισθήσεών σας. Ξαφνικά μια ανεξέλεγκτη εισροή αισθητικών ερεθισμάτων πλημμυρίζει τον εγκέφαλό σας χωρίς καμία αξιολόγηση ως προς την ποιότητα και κανένα φρένο ως προς την ποσότητα.
Χρώματα και σχήματα ορμάνε και κονταροχτυπιούνται για να κερδίσουν την προσοχή σας. Το μαλακτικό των ρούχων στο πουλόβερ σας μυρίζει τόσο δυνατά που είναι σαν να μυρίζετε αποσμητικό χώρου. Το άνετο τζίν σας είναι ξαφνικά σκληρό σαν σφουγγάρι για τα πιάτα. Η αίσθηση της ισορροπίας και της ιδιοδεκτικότητας έχουν επίσης διαταραχτεί με αποτέλεσμα το πάτωμα να γέρνει δεξιά-αριστερά σαν καράβι σε τρικυμία και δεν είστε πια σίγουροι για το πού βρίσκονται τα χέρια σας ή τα πόδια σας σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα σας. Νιώθετε τα οστά του κρανίου σας καθώς επίσης και τους μυς του προσώπου και της σιαγόνας σας. Νιώθετε λες και το κεφάλι σας βρίσκεται παγιδευμένο μέσα σε ένα κράνος μοτοσυκλέτας τρία νούμερα μικρότερο πράμα που ίσως εξηγεί (ίσως όμως και όχι) γιατί το κλιματιστικό ακούγεται τόσο εκκωφαντικό όσο και ένα κομπρεσέρ αλλά ο πατέρας σας –που βρίσκεται ακριβώς εδώ μπροστά σας- ακούγεται σαν να σας μιλάει κινέζικα από κάποιο κινητό τηλέφωνο ενώ βρίσκεται μέσα σε ένα τρένο που μπαινοβγαίνει σε διαδοχικά τούνελ. Δε μπορείτε πια να κατανοήσετε τη μητρική σας γλώσσα αλλά ούτε και οποιαδήποτε γλώσσα από δω και μπρος όλες οι γλώσσες είναι ξένες γλώσσες.
Ακόμα και η αίσθηση του χρόνου έχει χαθεί καθιστώντας σας ανίκανους να ξεχωρίζετε τη διαφορά ανάμεσα σε ένα λεπτό και μία ώρα σαν να σας έχουν θάψει μέσα σε ένα ποίημα για την αιωνιότητα ή να σας έχουν παγιδέψει σε κάποια ταινία επιστημονικής φαντασίας όπου ο χρόνος είναι ευέλικτος. Τα ποιήματα και οι ταινίες όμως τελειώνουν, ενώ αυτό για εσάς είναι μία μόνιμη πραγματικότητα».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Naoki Higashida, « Γιατί Χοροπηδώ : Ένα αγόρι σπάει τη σιωπή του αυτισμού. » ( εκδ, Μεταίχμιο ). Ο Naoki Higashida διαγνώστηκε με αυτισμό στην ηλικία των 5 ετών. Στο βιβλίο του « Γιατί Χοροπηδώ », το οποίο έγραψε όταν ήταν 13 ετών, απαντά σε 58 ερωτήματα για το τι σημαίνει να είσαι αυτιστικός. Στο παραπάνω απόσπασμα περιγράφει τι σημαίνει για εκείνον κατάρρευση.
// Με τον όρο κατάρρευση ( meltdown ), περιγράφεται η κατάσταση εκείνη στην οποία « μπαίνουν » τα άτομα με αυτισμό, λόγω αισθητηριακής υπερφόρτωσης. Πριν από μια κατάρρευση, προηγείται κάποιο γεγονός ή μία σειρά γεγονότων. Στα άτομα χωρίς αυτισμό το γεγονός αυτό μπορεί να είναι ασήμαντο ή να περάσει απαρατήρητο. Καθώς ο εγκέφαλος των ατόμων με αυτισμό, επεξεργάζεται διαφορετικά το περιβάλλον και τα ερεθίσματα, ένα για παράδειγμα μέρος με πολύ κόσμο και φασαρία (όπως η παιδική χαρά, η αυλή του σχολείου ή το supermarket) μπορεί να προκαλέσει αισθητηριακή υπερφόρτωση. Εν ολίγοις το άτομο δεν μπορεί να επεξεργαστεί τα σήματα γύρω του και καταρρέει.
- Tags: Αυτισμός, Βιβλίο, Χιγκασίντα